Vlaams Minister van Armoedebestrijding Ingrid Lieten wil het beleid onderwerpen aan een ‘armoedetoets’ (zie hier in De Morgen, De Gedachte van 16 10 2010): “alle maatregelen, regels en diensten toetsen op hun toegankelijkheid voor een eenoudergezin met 2 schoolgaande kinderen, de meest kwetsbare groep in de samenleving”. Ik kan het niet beter schrijven: “nagaan of de nieuwe regelgeving en de dienstverlening toegankelijk zijn, gebruiksvriendelijk, verstaanbaar, juridisch correct, eerlijk, inspraak toelaten en beschikken over een vlotte klachtenprocedure”.

Bravo, dan heeft in de eerste plaats justitie héél wat werk aan de winkel. Dit week-end deed ik niet mee aan de symbool - actie van de “witte lakens”, tja, toch een beetje gênant: stel je voor dat iemand in de Gentse Nieuwe Wandeling dat wou ;-) Dus ook al niet haalbaar voor iedereen. De actie ‘le banquet de la faim’ in Parijs (zie hierna) leek me een duidelijker beeld, vanwaar de foto van de dag.

Maar terug naar het terrein, dus in justitie. Op de studiedag ‘Eerste Hulp bij Schulden’ van het Vlaams Centrum voor Schuldbemiddeling vrijdag laatst, kon ik het even illustreren.

In de laatste 8 jaar velde mijn vredegerecht 16.217 vonnissen, dus gemiddeld 39 per kalenderweek. Slechts een fractie daarvan beantwoordt aan reële betwisting waar je een jurist voor nodig hebt. Minstens 75 % betreft een betalingsprobleem, waar de “klassieke” aanpak op een verspillende “luxejustitie” neerkomt, die een exponentiële verarming van de schuldenaar tot gevolg heeft. Vandaar dan ook in dezelfde tijdspanne mijn  34.714 oproepingen in minnelijke schikking, dus 84 per week, waarvan minstens 33 % tot een volledige regeling zonder de minste kost aanleiding gaven.

Objectieve cijfers van alledag (klik hier naar de FAQ statistiek ) leren dat inzake invorderingen voor nutsvoorzieningen, een modale factuur van 100 € de dag van de uitspraak van het vonnis (dus zonder gerechtelijke uitvoering) opgeklommen is tot 150 €. Daar ver-armt natuurlijk wel niet iederéén van.... als u begrijpt wat ik bedoel.

Armoede is vaak eigenlijk de twijfelachtige “méérwaarde” van de justitiële aanpak, en aan een “resultaat” van 150 % verschil tussen het “product IN”, en het “product OUT”, kunnen veel fabrieken een punt zuigen.....

Dan doen bepaalde sectoren in justitie het nog véél beter. Een “private parkeerboete” van 25 € invorderen voor de vrederechter, in plaats van destijds bij de politierechter levert een minimumsupplement van 80 € dagvaardingskosten, en 75 € rechtsplegingsvergoeding: van 25 € naar 180 € = van 100 naar 720 %. Dat zijn pas “groeiers” !

Voor dat gigantische pakket van een booming industry, waarvan de grote meerderheid toch ook maar met verstekvonnissen afgesloten wordt, is geen ‘minnelijke schikking’ voor de vrederechter meer voorzien, want niet mogelijk, bij gebrek aan personeel.

Het gaat er helemaal niét om dat “wanbetalers ongemoeid blijven”, want zo functioneert een samenleving niet, maar hoe efficiënt én menselijk je invorderingen aanpakt.

Deze ‘overkill capacity’ van justitie zou dus plaats kunnen ruimen voor de aanpak van de ‘Restorative Justice’, Ik ben eigenlijk opgelucht wanneer ik zie dat de debiteur voor mij, énkel een financieel probleem heeft. Dan raakt hij/zij er meestal wel uit. Maar bijna altijd is het een mix met familiale problemen, gezondheidsperikelen, werk... en dan is het toch wel iets héél anders dan het simpele verhaal van een “slechte betaler”....

Wat u vast niet gemist hebt - Ce que vous n’avez certainement pas râté - You didn’t miss this one did you ?

16 10 2010 Un “banquet de la faim” aux assiettes vides (Le Monde)

A quote a day, keeps the doctor away ;-)

“Overtuigingsstrategieën zijn het minst duur, en het meest duurzaam”

Koen Raes in ‘Recht spreken vanuit een zorgzaamheidsperspectief’, bijdrage in afscheidsbundel Freddy Evers, ‘Kiezen tussen recht en rechtvaardigheid’.