Heel mijn beroepsleven lang als rechter heb ik dialoog en bemiddeling aangemoedigd. 

De Romeinse oorlogsspreuk keerde ik om: ‘Si vis pacem, para pacem’.

Dat pleidooi voor wederzijds begrip is de kern van mijn boek ‘De kracht van rechtvaardigheid’ (gepubliceerd bij Uitgeverij EPO in 2016, en in 2017 in het Frans gepubliceerd bij Now Future Editions onder de titel ‘La force de la justice. Plaidoyer pour une justice plus juste’).

Sinds ik de plotse Twitter blokkering van Vlaams minister van Justitie in september verleden jaar ontdekte heb ik alle kansen op een vrije, open dialoog open gehouden.

Vandaar dat ik mijn juridische strategie tegen die nog steeds koppig volgehouden Twitter – blokkade van de minister nog steeds niet vrijgegeven heb. Inderdaad, eens je dàt doet, zal je ‘tegenstrever’ zich ingraven in de eigen stellingen, en die loopgraven nog dieper maken. Dat is nu net niet de bedoeling.

Ik wil vandaag wel even kwijt waarom ik destijds Theo Francken destijds niet juridisch aanpakte toen hij mij begin december 2014 – toen nog kersvers staatssecretaris voor Migratie – al meteen blokkeerde op Twitter. Francken is dus mijn ‘ouderdomsdeken’ als Twitter – blokkeerder, toen onmiddellijk gevolgd door journalist Wouter Verschelden – toen nog vooral actief met Newsmonkey – en ondertussen door ons Vlaams Parlement gesponsord met de 90.000 euro voor de start van de Belgische – of eerder Vlaamse - ‘Newsweek’ (daarover Mark Reynebeau in de Standaard van 13 01 2021)

Die blokkering volgde op het eerste incident van staatssecretaris Franken: het oppakken van schoolkinderen op weg naar school. Schoolkinderen zonder papieren. In mijn column van 4 december 2014 in de avondeditie van De Standaard pleitte ik ervoor ‘laat die kinderen blijven’ (link 04 12 2014 hier).

Graag wil ik toegeven dat ik het onderschat heb. Ik dacht namelijk dat de deelname van N-VA aan de federale regering geen lang leven beschoren was. Bijgevolg zou een procedure van lange adem ‘zonder voorwerp’ komen te vallen als Francken zijn regeringspost verliet, of N-VA de regering verliet – een beetje wat nu in de Amerikaanse procedure van First Knight Amendment v/ Trump gebeurt (althans in de procedure van Trump bij het Hooggerechtshof, nu weer uitgesteld, tot vrijdag 22 januari 2021).

Het duurde bijna 2 jaar tot ik overtuigd was dat N-VA dan toch echt snel op een confrontatie uit was, met haar voorstel van een Vlaamse Patriot Act in september 2016. Nooit heeft een naoorlogse partij – zelfs het Vlaams Blok of Vlaams Belang niet – een grotere aanslag op de vrijheid van de burger voorgesteld, cynisch surfend op de aanslagen in Brussel.

“Het N-VA-plan lijkt dan ook in werkelijkheid eerder ontworpen als een permanente uitzonderingstoestand. Die devaluatie van de democratie is als nieuw autoritair regime onverdedigbaar. IS is geen gevaar voor onze recht-staat: de plannen van N-VA zijn dat wél “ schreef ik toen in mijn VRT-opinie van 12 september 2016.

Toen dacht ik echt dat de N-VA haar offensief zou lanceren over een thema (veiligheid) dat haar in de lijn van Sarkozy in Frankrijk – goed lag: “Veiligheid wordt voor N-VA de nieuwe ‘vette vis’ en daarvoor mag zelfs de keuken van Michel-I misschien wel in de fik gaan.

Het lijkt er op dat N-VA van haar V-plan voor Veiligheid een nieuwe Koningskwestie wil maken: door na de pre-campagne van die finale profilering de stekker uit de regering te trekken en Noord tegen Zuid tegen elkaar uit te spelen. Ook dat bleek naderhand het probleem van de Koningskwestie: herinner je dàt referendum dat bijna een Bexit werd”.

Het heeft ondertussen veel onwaarheden van Francken tegenover zijn collega-ministers en kamerleden geduurd, vooraleer die ondertussen steeds loggere en weldoorvoede machtspartij de stekker uit de regering Michel trok met als aanleiding – of voorwendsel – het Marrakesh – pact.

Nu leert het vonnis van 12 januari 2021 omtrent de Kucam -bende wel meer over het eigenste malgoverno van Francken (u leest dat vonnis hier, via deze link).

Weliswaar is weer heel veel tijd verloren gegaan, en kon Francken lang verder ongehinderd de sociale én klassieke media bespelen – vaak in de Calimero – slachtoffer – stijl die hij van de Antwerpse Caesar graag copiëert: dat is de kracht van dat BonaBartisme – een naam die ik dat Vlaamse autoritaire gedachtengoed gaf in mijn acceptence speech bij de uitreiking van de 12de Burgerschapsprijs in 2016 (link hier).

Vorig week-end luidde het dan in een ‘essay’ in De Tijd van Bart De Wever dat “de vrijheid niet kan overleven door haar in te perken”.

Wie die propaganda naast het N-VA – plan ‘Niveau V voor Veiligheid’ legt, kan moeilijk naast de Orwelliaanse Newspeak kijken.

Vandaag maakten alle N-VA – kamerleden verstek bij het actualiteitsdebat over de kwestie Kucam. Je moet maar durven als partij van ‘Law and Order’: eerst wegvluchten uit de regering en nu verstek maken in de tempel van de democratie. Het heeft veel van het fundamentele dédain waarmee ook het Amerikaanse AltRight dat democratische debat bejegent.

Rechters (die ‘lakse rechters’), journalisten (die ‘linkse leugenpers’), en nu het parlement zelf, het maakt het vaste programma van extreem-rechtse steniging uit, iedere dag met wat kiezels, samen ooit een kassei.

Het is dus al heel lang dat ik nadenk over een juridische strategie om die propaganda te counteren en die mediagenieke Cancel Culture van antwoord te dienen.

Het is ook daarom dat ik al die jaren zorgvuldig het patroon bijhou van mijn blokkeerders.

Zonder het te willen vertellen ze zo hun samenhangend verhaal.

Het is het Orwelliaanse verhaal van ‘Minitrue’, het Ministerie van Waarheid in de eigen bubbel die ze via Twitter uitbouwen met leugens en blokkerende uitsluiting want ‘Ignorance is Strength’.

Maar er is troost. Zoals Hannah Arendt schreef in het hoofdstuk ‘Lying in politics’ van ‘Crisis of the Republic’: “there always comes the point beyond which lying becomes counterproductive”.

Dit punt is bereikt.

In de Verenigde Staten en in Vlaanderen.