Geachte auteur van het ‘Liber Observatoribus Iustitiae’,

Vergeef mij, geachte auteurs,  even al uw ambtelijke, academische en honorifieke titels achterwege te laten, en u niet in protocollaire volgorde aan te spreken, maar in de volgorde van de publicatie van uw bijdrage in ‘De gevier(endeel)de’ Jan Nolf’…

Geachte Vincent Van Quickenborne, Anne-Katrien Oimann, Tom Decorte, Alain-Laurent Verbeke, Ivo Aertsen, Diane Reynders, Frederic Blockx, Matthias Willem Jan Luijks, Dirk Voorhoof, Pierre Lefranc, Frank van Dun, Randall Lesaffer, Grietje Van Buggenhout, Manuela Cadelli, Willem Possemiers, Erick Lancksweerdt, Raf Jespers, Paul Verhaeghe, Benjamin Dalle, Sietske Dijkstra, Ria Mortier, Pol Deltour, Erik Lamens, Hugo Lamon, Paul Ruijs, GustVerwerft, Bert Kruismans, Omar Souidi, John Crombez, Philip Vanstapel,

Geachte redacteurs, Bart Nelissen en Philip Vanstapel,

Geachte Uitgeverij EPO, Beste Thomas Blommaert,

Een dezer dagen belt bij u de postbode aan met een pakket.

Enkele dagen geleden belde bij mij de postbode al aan, zoals gebruikelijk, twee keer. The postman always rings twice...

De kletsnatte postman wees naar zijn elektrische fiets met aanhangwagen en lachte : “ik ben blij u te zien, meneer, want u bent mijn laatste klant vanmiddag”.

Ik was in mijn leven zelden blijer met een postpakket: dit eigensoortig, veelzijdig, hoogst originele en zelfs spitse ‘Liber Amicorum’ dat geen letterlijk ‘vriendenboek als afscheid’ is, maar veel meer: een caleidoscoop van het justitiegebeuren van de laatste decennia, met meer dan één wenk voor de toekomst.

Aan dit boek heb ik geen enkele verdienste: alle eer aan u, en alle dank voor een lang avontuur.

Ondertussen meer dan zeven jaar geleden, op 16 mei 2015 om precies te zijn, viel een mail van Bart Nelissen in mijn box, waarin hij een ‘Liber Amicorum’ voorstelde voor mijn 65ste verjaardag.

Ik antwoordde Bart toen dat ik “zittend even moest gaan zitten bij dat voorstel”, maar dat het me toch “te veel eer” was (ik citeer verbatim uit onze recent teruggevonden mail-correspondentie van toen).

Ik vond ook “dat in de paar jaren die me resten (ik) ook nog eerst wat meer zelf moet bewijzen” - en verwees naar het ‘opinieboek’ dat uiteindelijk bij EPO Uitgeverij in 2016 zou verschijnen: ‘De kracht van rechtvaardigheid’ - inderdaad de àndere tip dan die van (u kent die wel…) ’De kracht van verandering’.

Aan Bart Nelissen valt maar te ontsnappen met een goede uitvlucht: in 2015 wees ik er hem op dat de pensioenleeftijd voor magistraten pas op 67 jaar ligt, en twee jaar daarna, kon ik weer uitstel bepleiten omdat ‘onmisbare’ magistraten (waar ik al sinds mijn 60ste alleszins niet meer toe behoor) zelfs tot hun 70ste kunnen verder werken.

De tijd haalde me dus in - tempus fugit - en in het vooruitzicht van mijn 70ste verjaardag viel er niet meer aan te ontsnappen.

Wel mocht het voor mij ten stelligste geen boek rond mijn persoon worden, maar een podium voor thema’s die me altijd bezig hielden, en in het bijzonder, dat laatste decennium waarin ik als journalist veel breder terugblikte op justitie.

Zo, geachte auteurs, raakte u in dit avontuur verzeild, elk vanuit uw beleving van justitie, u, als politicus, magistraat, advocaat, academicus, journalist, en cineast.

Oneindig veel dank, daarom, maar vooral voor uw gedreven inzet voor een betere justitie, meer rechtvaardigheid, meer menselijkheid.

En dat ‘vierendelen’ (zoals ooit op de Brugse Markt een executie als attractie) neem ik er graag bij, want nooit werd ik beter gevierendeeld dan in het Brugse stadsmagazine ‘Kan’t?’ van april 1985: ‘De jonge Nolf in schapevacht…’ (enkele foto’s hierna).

De journalisten van toen, Marnieks Puype en Eric Van Hove (later kabinetchef van burgemeester Patrick Moenaert) noteerden dat het “nogal koud” was in mijn “sjiek bureau” in de Verversdijk, waar ik hen nochtans in hemdsmouwen ontving. Ook toen stond mijn thermostaat blijkbaar al laag: een mens kan te vroeg roepen in de woestijn…

Nu de wolf in Vlaanderen terugkeert, werd het tijd dat ik aan mijn anagram herinnerd werd: ‘No One Lives Forever’.

Dit ‘Liber Observatoribus Iustitiae’ zal ons allemaal overleven.

Mijn dank aan u, alle auteurs, de koppige editoren Bart en Philip, en last but not least, Thomas Blommaert die met het academisch label ‘Mammoet’ van EPO Uitgeverij een vuistdikke steen in de rivier gooide.

De bijdragen die u verzorgde kan ik niet beter resumeren dan de editoren dat deden, dus ook die vindt u hierna.

Maar ik beloof u natuurlijk elk van u wel een persoonlijk ‘Nawoord van Nolf’.

Tot binnenkort, en nogmaals dank !