“Zo kan sterven zijn, en zo onverwacht de boodschap van mijn eigen sterfelijkheid die ik met zijn dood kreeg aangezegd. Je zou denken dat rouw altijd dezelfde kleur vertoont, hetzelfde boeket verspreidt, maar ze hebben allemaal hun eigen kelken, de doden. Ieder verdriet kent zijn eigen gisting, zijn eigen droesem en afdronk. Elk verlies maakt ander verlies wakker”

Uit ‘Omtrent liefde en dood’ van Erwin Mortier.

Ere-hoofdgriffier Willy Bouden, mijn onovertroffen gerechtelijke compagnon de route van bijna een kwart-eeuw, overleed op Goede Vrijdag. 

Hij was de laatste hoofdgriffier in de geschiedenis van dit kanton: ingevolge de hervorming is er nu enkel een ‘provinciale’ hoofdgriffier.

De uitvaartdienst heeft plaats op 21 april om 10.30 uur in het Funerarium Parmentier te Roeselare.

Innige deelneming aan Annie en Didier en dank voor dat laatste moment.

Mijn rouwrede voor deze in-goede, dienstbare, bescheiden man, de civil servant bij uitstek, vindt u hierna (update na de dienst op 21 april 2017)

Beste Willy,

Een dag zonder dank, is een verloren dag. Vrijdag laatst, Goede Vrijdag, heb ik je nog even mogen danken. Mijn compagnon de route van bijna een kwart eeuw. Mijn gerechtelijke engelbewaarder. Mijn taalpurist als wandelend Groen Boekje. Mijn altijd alerte agenda. Mijn bibliothecaris, mijn archivaris, mijn statisticus. Mijn hoofdgriffier, mijn notaris van de zitting. Altijd zo bescheiden, voor allen altijd dienstbaar.

Het was vrijdag daar, ons laatste plaatsbezoek samen, daar waar we zo vaak samen op plaatsbezoek voor anderen gekomen waren.

Doorheen Roeselare rijdend, toen op weg naar jou, zoals nu op weg naar hier, draaide me de film van ons beroepsleven voorbij: iedere straat samen gevolgd, samen zovele huizen bezocht, winkels ingewandeld, bedrijven betreden, mensen beluisterd en getroost, geholpen of vermaand, gevonnist of verzoend.

Het werk is af, Willy, heb ik je vrijdag nog even kunnen zeggen. Je werk was iedere avond af. Je bureau was iedere avond schoongeveegd want de dossiers waren op weg naar mijn handtekening of uitvoering. En als dat een vrijdagavond eens niet zo was, keerde je de zaterdagmorgen terug, en zo nodig de zondag.

Je was geen paradepaard van justitie, je was een werkpaard – een West-Vlaams werkpaard dat trok met de kracht van een gespan van twee.

Willy, wat weinigen hier nog weten behalve Annie en Anne (onze beider supporters):

we hebben rond Ieper samen echte wielerwedstrijden gekoerst.

Mijn eerste koersfiets was jouw oude blauwe fiets. Op één keer na heb je me altijd geklopt, maar voor mij blijf je altijd op het podium. Zoals in januari nog, toen ik je deed rechtstaan in De Spil, voor het applaus van bijna 1000 mensen voor jou.

Het was vrijdag veel te vroeg voor deze eindmeet nu.

Zoveel stond jou en Annie nog samen te doen, zoveel plannen waren er nog te maken. Na een leven vol inzet voor anderen, was er jullie nog zoveel samen gegund.

Blakende gezondheid, een brok natuur, werd broosheid.

Je hield de moed er dapper in tot op het laatst. Nu behoort aan jou voor altijd dat wondermooie woord waar we voor werkten: voor altijd, de vrede.