my sabbatical year

2011/12

Het mag ook eens écht droog-juridisch zijn, als het over véél €.€€€.€€€ gaat. Op 3 december in ‘De invorderingsindustrie op diëet”, beloofde ik een trilogie over invorderingskosten, en nummer 2 van 3 is voor vandaag. Over onwettig aangerekende kosten - toch naar m’n zeer onbescheiden mening. Just my personal opinion. Over kosten van gerechtsdeurwaarders nog wel. Soms wordt afbetaald à rato van 5€ per maand. Afbetaling die voor dàt bedrag à 2,23€ per keer, dus bijna de helft daarvan, afgeroomd wordt voor “inningskosten” van de gerechtsdeurwaarder. Zo geraak je er natuurlijk nooit.

M’n jarenlange, koppig ;-) gehandhaafde motivering tot afwijzing van dit soort ‘Win for Life’ vindt u hierna. De collega’s van (o.a. ?) Charleroi en Bree zijn dezelfde mening toegedaan volgens het overzicht van rechtspraak ‘Consumentenbescherming’ (2003 - 2007) van R. Steennot (Tijdschrift voor Privaatrecht 2009, p. 529 e.v.).

De auteur vat “onze” rechtspraak nog eens goed samen met vele keren een “zou” ertussen. Hij is héél voorzichtig, en besluit: “De stelling dat de Koning in art. 7 K.B. van 1976 zijn bevoegdheid heeft overschreden, wordt evenwel niet unaniem aanvaard in de rechtspraak”. Tja, inderdaad het Gentse Hof van Beroep oordeelde er ooit anders over op 03 03 2004. “Unanieme rechtspraak”, wààr kennen we dat ?

Hoofddocent Reinhart Steennot verwijst naar het gemeen ;-) recht dat art. 1248 B.W. bepaalt dat de kosten die een betaling met zich meebrengt ten laste zijn van de schuldenaar. Hij weet inderdaad wel beter, zoals blijkt uit zijn voetnoot nr 1118, want het gaat in dat artikel over totaal andere “kosten”, en die redenering zou “dubbel gebruik” betekenen.

Hij bespreekt nog andere argumenten voor en tegen om te besluiten met een verwijzing naar L. Guinotte dat de “aanmaningskosten” binnen het kader van een minnelijke invordering (zouden) kunnen worden ingevorderd ten laste van de debiteur. Hij neemt geen eigen standpunt in en laat de lezer dus op z’n honger behalve.... over de gerechtelijke invordering. Dààr kan die invordering niet. Mijn rechtspraak zit dus alleszins al déze bank vooruit.

Zoals een gerechtsdeurwaarder inderdaad ooit toegaf: “je mag de kip met de gouden eieren niet slachten”. Laten bloeden dus wél.

Voilà hierna verbatim (woordelijk) wat ik er jarenlang in m’n vonnissen over debiteerde, en waar niemand ooit Cassatie tegen aantekende. Misschien zegt dàt méér, dan veel commentaar.

Quote:

Over het “aanmaningsrecht”

Artikel 519 Ger.W. voorziet enkel in de bevoegdheid van de Koning om het tarief van alle akten van de gerechtsdeurwaarders vast te stellen, hetgeen impliceert dat het uitvoerend Koninklijk Besluit van 30.11.1976 in artikel 7, laatste lid (zoals toegevoegd bij artikel 3§2 Koninklijk Besluit 27.12.1977, Belgisch Staatsblad 30.11.1977, Verzameling Wetten 1977, 3837) niet daarenboven mag voorzien dat "dit recht ten laste van de schuldenaar" valt: deze specifieke voorziening (die boven de begroting der kosten de verschuldigdheid ervan door één categorie rechtsonderhorigen voorziet) regelt een gebied dat niet vooraf door de Grondwet of enige Wet is betreden, en waarvan bewust Koninklijk Besluit dan ook niet de uitvoering kan betreffen, laat staan er gelijkvormig mee zijn.

De Wet van 16.06.1919 (eveneens ingeroepen door het K.B. van 27.12.1977 (art.3§2) dat de specifieke passage toevoegde aan de oorspronkelijke tekst van artikel 7 K.B. 30.11.1976.) is in dit opzicht niet relevant, nu de voorziening anno 1976 dat het aanmaningsrecht ten laste van de schuldenaar valt niet ressorteert onder de machtigingen anno 1919 bij Wet aan de regering verleend, tot wijziging van de diverse wetten, decreten en besluiten aldaar aangehaald.

In zoverre de Wet van 16.06.1919 artikel 1, in fine "alsmede" verwijst naar "alle andere decreten en besluiten tot regeling van de gerechtskosten in burgerlijke zaken en handelszaken", kunnen daarmede enkel de niet bij Wet bepaalde voorzieningen bedoeld zijn.

Zo bepaalt artikel 1022 Ger.W. (juncto art.1018.6° Ger.W.) dat de tarieven van de "invorderbare kosten" bij Koninklijk Besluit bepaald worden.

Artikel 1017 Ger.W. bepaalt echter (per definitie bij Wet) dat het eindvonnis (o.a.) deze kosten beslecht, en de wijze waarop zulks geschiedt (zoals ook verder gepreciseerd in artikel 1020), wijl artikel 1024 Ger.W. bepaalt dat de kosten van tenuitvoerlegging ten laste komen van de partij tegen wie de tenuitvoerlegging wordt gevorderd.

De Koninklijke Besluiten van 30.04.1976 & 27.12.1977 betreffen dan ook op dit punt geen "toepassing" van deze "bevoegdheden" bij de Wet van 16.06.1919 verleend, of gelijkvormige uitvoering ervan, en het aan de aangesproken debiteur aangerekende "recht" loop ten onrechte vooruit op de gerechtelijke beslissing terzake.

De door aanlegster ingeroepen regelgeving is op zich niet afdoende om deze - inderdaad getarifieerde - kost ten laste van verwerende partij te leggen.

Aanlegster is voldoende uitgerust om deze briefwisseling zelf waar te nemen en vooral de modale bedragen, bij de invordering betrokken, impliceren dat het aanrekenen van dergelijke (slechts schijnbaar wettelijke) kosten ook strijdig voorkomt met de proceseconomie en de goede trouw.

Over de “opzoekingskosten”

Artikel 13 van het betreffende Koninklijk Besluit van 30.11.1976 voorziet onder de algemene bepalingen (terecht enkel in neutrale termen) de betreffende vergoeding, welke de gerechtsdeurwaarder aldus kan aanrekenen aan de opdrachtgever, onder artikel 2.4° "cliënt" genoemd (en ook bedoeld onder art.4.4 inzake het voorschot).
Daarmee wordt dus geenszins (de debiteur) geviseerd.
Deze kosten zijn dus eigen aan het beheer van het contentieux door aanleggende partij zelf, en terzake ligt geen contractueel engagement vanwege verwerende partij voor.

Over het “kwijtingsrecht”

Artikel 519 Ger.W. voorziet enkel in de bevoegdheid van de Koning om het tarief van alle akten van de gerechtsdeurwaarders vast te stellen, hetgeen impliceert dat het uitvoerend Koninklijk Besluit van 30.11.1976 in artikel 8, laatste lid niet mocht voorzien dat "dit recht ten laste van de schuldenaar" valt.
Aanleggende partij is voldoende uitgerust om deze inning zelf waar te nemen en vooral de modale bedragen, bij de invordering (laat staan afkortingen) betrokken, impliceren dat het aanrekenen van dergelijke kosten strijdig voorkomt met de proceseconomie en de goede trouw.
De werkwijze waarbij afkortingen op die wijze systematisch afgeroomd worden - overigens kennelijk buiten weten van de afbetalende schuldenaar om - verhindert tevens iedere transparantie, en dreigt zelfs een "perpetuum mobile" van schuldsaldo's te laten bestaan, nu ook de "saldobetaling" op die wijze bejegend zou kunnen worden, en aldus nooit tot een effen liquidatie van de schuld zou kunnen leiden.

Aanlegster werd ter zitting door de Rechtbank geïnterpelleerd nopens deze aangelegenheden. Het was zo dat zij haar opmerkingen terzake heeft kunnen laten gelden en heeft laten gelden bij besluiten, zodat haar rechten van verweer niet geschonden worden door enige ambtshalve toetsing terzake (Fettweis Manuel, p.15 noot 2).

Unquote.

En waarom al die moeite, zelfs bij verstek ?

Quote:

De exceptie van onwettigheid raakt de openbare orde en moet desnoods ambtshalve worden toegepast.(JANSSENS DE BISTHOVEN, conclusie voor Cass.21 april 1988, Pas. 1988, I, 991. Zie ook: A.ALEN Rechter en bestuur in het Belgische publiekrecht. De grondslagen van de rechterlijke wettigheidscontrole, o.c., p.832- 834, nr.447, en de verwijzingen naar rechtspraak aldaar).

Unquote

Voor die besproken tarifiëring van kosten klikt u hier.

Als Eerste Hulp Bij slapeloze nachten kan deze blog tellen ;-) Als Eerste Hulp Bij Schulden (klik voor de link voor EHBS hier) ook ?

Photo of the day:

Little judge, Big Justice (Montpellier)

A quote a day, keeps the doctor away ;-)

“De regering zit schitterend in elkaar op gebied van het vermijden van belangenvermenging en immobilisme. Behalve een niet-jurist op justitie hebben we ook een socialist voor het bestrijden van de fiscale fraude en een liberaal voor de pensioenhervorming. De casting is werkelijk zeer goed.”

Pittige reactie op Opinie J. Nolf op VRT De Redactie ‘De minister in het zwart’ (klik hier)

Wat u vast niet gemist hebt - Ce que vous n’avez certainement pas râté - You didn’t miss this one did you ???

Klik hier voor de bijdragen in De Juristenkrant over het nieuwe regeerakkoord

2011 12 06 “De minister in het zwart” (Jan Nolf, Opinie VRT De Redactie)

2011 12 03 “Uw geld of uw meubelen !” (interview Jan Nolf in De Tijd)

2011 12 01 “Débat. Il est temps de réveiller le journalisme d’enquête” (Mediapart)

2011 11 23 ‘Nieuws uit Roeselare/Roulers’ (E. Breways in De Juristenkrant, p. 7)

2011 11 24 “L’avis des citoyens européens sur leur justice” (Paroles de juges)

2011 11 12 “Philippe Bilger, testament judiciaire” (‘Libertés surveillées’, Blog Le Monde de Franck Johannès)

You Tube of the day:

Vredegerecht Roeselare: dit huis van steen en wolken

Poem of the day:

“Pour vouloir trop de ciel, elles perdent le leur !

De hang naar hemel wist hun eigen hemel uit”

Georges Rodenbach, ‘le Coeur de l’eau’ in ‘Ceci n’est pas une poésie’ (Anthologie Belge francophone van Barnard, Dirx & Lambersy, uitgeverij Atlas 2005).

Enkele blogs met kleine, concrete voorstellen voor een betere justitie:

Volmacht mogelijkheid in de rechtbank tussen samenwonenden (30 09 2010)

Mini – rechtsplegingsvergoeding voor “kassa-kassa-zaken (03 12 2011)

Parkeerretributies naar de politierechtbank (10 11 2011)

Afschaffing van het ‘voorrecht van rechtsmacht’ (07 11 2011)

Minnelijke Schikking (03 10 2011)

Territoriale bevoegdheidsregels voor invorderingen van o.a. nutsbedrijven (09 09 2011)

Some pages of JustWatch in English:

The first day in the life of...

The painter

Bridges to peace

Quelques pages de JustWatch en Français: