my sabbatical year

2011/12

Voorlopige afsluiter van 4 blogs over de Gemeentelijke Administratieve Sancties, met verwijzing naar de nieuwe FAQ bladzijde daarover en de ‘Veel Gevraagde Formulieren’ die je daar “in première” vindt (klik hier).

Immers het verschil tussen ‘rechten’ in theorie en praktijk.

Wat betekenen ‘rechten’ als je niet weet hoe ze te gebruiken . Wat baat het op een brief te lezen dat je “bezwaar” kunt aantekenen, of “hoger beroep”, als daar geen formulier voor ter beschikking staat ? Wat is voor de gemeentelijke overheid nochtans eenvoudiger on line, of met een papieren bijlage aan de ‘boete’ aan te bieden ? Om het niet te hebben over wat justitie zelf zou kunnen via een website van politierechtbanken, maar de eerste moet daar nog het licht zien. Nochtans bieden nu al vredegerechten zowel op websites on line als via de griffie (op papier) zo goed als kant en klare ‘voorbeelden’ van “Frequent Asked Papers” (verzoekschriften huur, onderhoudsgeld ...).

Wat voor huurzaken kan, kan voor GAS, en lijkt een prangende noodzaak, precies door de steeds meer massale toepassing ervan, én het vaak kwetsbaar en onmondig “doelpubliek” ervan, dat (in Kortrijk) 1 keer op 1.000 beroep aantekent.

Als de lokale micro-justitie van GAS buiten financiële aspiraties om, een stuk geloofwaardigheid en maatschappelijke legitimiteit wil opbouwen moeten zowel gemeenten als politierechtbanken dringend werk maken van een minimum aan klantvriendelijkheid daarbij.

Nog twee kanttekeningen tot slot.

(1) In het discours van GAS lees ik een Sarkosering van het beleid, waar een permanent amalgaam wordt gemaakt tussen verdachten en schuldigen. Klik hierna op de hallucinante tekst die Le Monde journaliste Pascale Diard uit zijn jongste discours in Dijon haalde (“le coupable dans le procès”). Het vermoeden van onschuld lijkt evenzeer te verdampen in de GAS - filosofie, en alleszins haar praktijk. Voor het met de Kärcher schoonspuiten van de straat, worden een aantal elementaire regels netjes opgeborgen, als in een permanente ‘staat van beleg’, die een pseudo gevoel van veiligheid biedt, want “we doén er iets aan”.....

(2) Gisteren stelde ik al vragen bij de intieme relatie tussen gemeentelijke overheid aan de ene kant en de Sanctieambtenaar en bemiddelaars aan de andere kant. Ze lijken een louter verlengstuk van het gemeentelijk beleid.

Vandaag wijst Prof. Danny Wildemeers, samen met 11 andere academici op de spanningen in Oostende tussen gemeente en CAW in verband met de aanpak van mensen zonder papieren: “Om de opdracht van welzijnsbevordering te kunnen realiseren is voldoende autonome handelingsruimte ten aanzien van de politieke opdrachtgevers wenselijk. En daar hebben die opdrachtgevers het dikwijls heel moeilijk mee, zeker op het conflictueuze terrein van migratie en integratie.” (zie ook het citaat van de dag hierna, en de perslink).

Ook de GAS-reglementering vindt grotendeels haar oorsprong in vrij ruime maatschappelijke problemen met brede en diepe wortels, die echter hoofdzakelijk slechts met een “managmentdiscours” beantwoord worden, waar nauwelijks “ruimte is voor levendige en respectvolle tegenspraak”. Welzijnswerkers horen nog slechts het beleid uit te voeren en te legitimeren.

Prof. Wildemeersch noemt dit de “postdemocratische samenleving”. Dan lijkt de neo-penale aanpak van het Gemeentelijk Sanctierecht wel een typisch stukje uit die nieuwe kille puzzel: eigenlijk maar een andere vorm van trajectcontrole.

Photo of the day:

Huyze Die Caese in Bruges, today. In my time as a lawyer the offices of the Juges d’Instruction. One of my Favourite Courts (klick here). Just as a cold illustration for a hot local item about everywhere in Flanders ;-)

A quote a day, keeps the doctor away ;-/

“Terwijl emancipatie vroeger een politiek project van strijd tegen onrecht was, lijkt het nu in de ogen van de overheid op het individuele traject van een klant die gebruik maakt van een efficiënte dienstverlening, zodat hij volwaardig lid kan worden van de gemeenschap. Politie wordt herleid tot ‘goed bestuur’ (...) Conflicten en tegenstellingen worden opgelost met behulp van sociaal-technologische vormen van managment. Maar is het streven naar consensus waar het in de democratie over gaat ? Critici van de postpolitieke samenleving wijzen erop dat democratie altijd gaat over de erkenning van het verschil, over dissensus, conflicten en (ant)agonismen. Willen we dat het integratieproces democratisch en niet louter technocratisch is, dan kan het niet dat de integratiesector herleid wordt tot een louter verlengstuk van het beleid”