Gemeentelijke Administratieve Sancties zijn een schoolvoorbeeld van korte – termijn – denken, dus GEmeentelijke Steekvlampolitiek (of GES). Zeg maar soms:  “humeurwetten”.

Hierna een korte samenvatting van m’n kritiek op GAS in een logische volgorde: de roots ervan, en 4 illusies. Ook over het inhoudelijk gevaar en de verspilling. en een alternatief: de nieuwe nabijheidsrechter.

De roots van GAS

Gas is geen modern nieuw project waarin justitie met inspiratie van beneden naar boven heropgebouwd werd voor de problemen van kleine criminaliteit en overlast. Het is het gevolg van een top-down “management” in Justitie, dat ons strafrecht terug fragmenteert zoals voor de Franse Revolutie.

De gemeentelijke politiebevoegdheden waren immers nooit groter dan tijdens de Middeleeuwen, met eigen Brugsche en Gentsche ‘costuymen’ binnen de eigen stadswallen. Justitie werd pas rationeler, rechtvaardiger, en efficiënter vanaf de Franse Revolutie die ook het centraal gezag versterkte.

Tot in 1995 zetelden (behalve in grote steden) vrederechters per kanton ook als politierechters waarbij ook de hele catoloog van overlast vervolgd werd door de lokale politiecommissaris. Vanaf 1995 kreeg Koning Auto met de arrondissementele  politierechtbanken het voorrecht van een eigen rechtbank waarvan noch parketmagistraten noch rechters interesse (of tijd) over hadden voor de materie die later GAS zou worden.

In een eerste fase werd door de parketten niet meer vervolgd, zodat op het terrein feitelijke wetteloosheid ontstond. In een tweede fase werden de zgn. kleine overtredingen uit het Strafwetboek geschrapt, maar als nieuwe bevoegdheden van de gemeenten in de Nieuwe Gemeentewet ingeschreven (Wetten van 7 mei 2004 & 17 juni 2004). Sindsdien werden die steeds meer uitgebreid, tot ook winkeldiefstallen, beledigingen, kleine schermutselingen en een eindeloze lijst van “hinder”.

GAS is dus de prijs die we betalen voor het investeringstekort in onze nabijheidjustitie.

Het is ook het gevolg van het beleid van de parketten, om die “overlast” niet als prioriteit te aanzien, en zo de eigen werklast te doseren: ook een soort van “management”.

De plannen van minister van Binnenlandse Zaken Milquet om de GAS nu ook uit te breiden tot foutparkeerders toont dit des te beter aan: weer boetes die niet meer door het parket zullen behandeld worden, maar door de gemeenten zelf. Ze zullen niet meer voor de penale kamer politierechtbank voorkomen op dagvaarding van het politieparket, maar enkel voor de burgerlijke kamer ervan op initiatief van een burger die hoger beroep aantekent. Met een ander prijskaartje, gezien de gerechtskosten (RPV).

Enkel het parket komt daar als winnaar uit. Logische zelfbediening als je nog altijd in de kabinetten zit van Justitie, Binnenlandse Zaken, en Economie. Taken afstoten is dezer tijden ook makkelijker dan projecten te herdenken, en daar budgetten voor de bepleiten.

CONCLUSIE: GAS gaat over het ouderwets verschuiven van werk, en niet over de problemen zelf.

De 4 illusies van GAS

(1) De vaststelling.

Het is niet omdat je een boete decreteert van op een Schoon Verdiep, dat bij toverslag vrede en rust neerdalen over een probleemwijk.

Vooreerst moet voor GAS nog altijd een politionele vaststelling gebeuren, vaak op klacht. Hoe meer “inbreuken” je minstens als mogelijkheid creëert, hoe meer vaststellingen nodig kunnen zijn. Als je af gaat op de wilde verbeeldingskracht voor de nieuwe overtredingen in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen 2012, zal een armada van nieuwe aanwervingen in de politie nodig zijn om gelijke tred te houden met wat nu GAS-vatbaar wordt.

Je kunt natuurlijk rekenen op wat in het Franse beleid van Sarkozy het permanente ‘effet annonce’ leek. Als het echt bv. de bedoeling is om ‘hangjongeren’ (en –ouderen ;-) aan te pakken die op de leuning van een parkbank zitten, zal daar echter politionele personeelsinzet voor nodig zijn. Dus betekent dat een ‘retourticket’ voor het oude probleem: personeel. En dat komt er nergens, zodat GAS snel zal verzanden, net zoals dat met de vroegere parketaanpak het geval was.

Opnieuw toont ook het nieuwe voorstel Milquet de oppervlakkige aanpak van het probleem: een stad die politiemensen te kort komt om foutparkeerders te verbaliseren, zal daarvoor gemeenteambtenaren kunnen inschakelen. Alsof die geen vorming en vervanging behoeven, en alsof blauw op straat op zich niet een meerwaarde kan zijn. We hadden ooit aparte kopsen van Rijkswacht, Politie, gerechtelijke en militaire politie, die met succes eengemaakt werden. Nu hebben we wel al private parkeerpolitie, en dus binnenkort ook nog stedelijke GAS-politie.... De privé-parkeerwachters, de nieuwe GAS-wachters, en de politie: ze zullen allemaal naast elkaar dezelfde rondjes draaien. Ook hier terug naar het verleden en inefficiëntie dus.

CONCLUSIE: GAS vergt volgens z’n ambities minstens meer personeel, maar krijgt dat niet, tenzij voor foutparkeerders. GAS is dus een publicitair rookgordijn tenzij voor waar de kassa best draait.

(2) De interne verificatie.

Justitie gaat meer dan om over het uitschrijven van een ‘bon’. Er volgt een nazicht om willekeur en favoritisme te vermijden. Als u vindt dat het risico daarop niet bestaat, schaft u ook beter rechters af. Nog recent rapporteerde het Comité P ongeoorloofde interventies van burgemeesters in politiewerk. Waarom zou dat niet bij GAS voorkomen ?

De werklast die de parketten van zich afschoven, rust nu op de sanctieambtenaren. Die worden niet zozeer overspoeld door protesten, maar wel door dossiers, die ze niet tijdig (kunnen) verwerken.

Bewijs in het vonnis van de politierechtbank Brugge van 9 juni 2008 (Rechtskundig Weekblad 2009-10, 335): na een GAS bij brief van de GAS-ambtenaar van 25 oktober 2007, werd een gemotiveerd protest, met fotodossier ondersteund op 13 november 2007, “wegens tijdsnood” niet beantwoord voor de ultieme datum van … 22 april 2008.

De politierechtbank vernietigde die GAS wel wegens schending van de hoorplicht, maar het tijdschema illustreert de systematische inbreuk vanwege de Sanctieambtenaar: niettegenstaande verzoek van de geverbaliseerde, niet ‘horen’, wegens beweerd tijdsgebrek. Dus ook liever een inbreuk op de procedure plegen, dan de zaak klasseren: het getuigt van een speciale mentaliteit om kost wat kost centen binnen te rijven.

Zo kunnen we justitie ook wel opdoeken in het voordeel van GAS-betaalautomaten.

CONCLUSIE: GAS is nep-justitie van bedenkelijke kwaliteit.

(3) De procedure.

Over de ‘tegenspraak’, dus betwistingen, kunnen we kort zijn: die bestaat in de praktijk niet. Naar eigen zeggen van de bevoegde Kortrijkse schepen werd in 2011 1 GAS op 1000 “met succes” betwist (link naar HN 24 11 2011 hier). Dat betekent dat de modale wijkagent onfeilbaarder zou zijn dan de gemiddelde rechter: immers wijzen Nederlandse studies uit dat menselijkerwijze het aantal gerechtelijke dwalingen (dus vonnissen, na de doorlooptijd van een hele procedure) nooit minder dan 0,5 % kan zijn (=5 op 1000) .

Alleen al dat misplaatste triomfalisme illustreert de willekeur en de gebruiks-ON-vriendelijkheid van GAS.

Die valse succescijfers zijn geen toeval, maar lijken wel de bedoeling.

Tot vandaag las ik immers nog geen enkele gemeentelijke web site waar een gebruiksvriendelijke ‘wegwijzer’ ook kant-en-klare formulieren ter beschikking stelde voor mogelijke betwisting.

De eenvoudige formulieren die u op JustWatch (FAQ page - link hier) vindt, als voorbeeld ter betwisting van een GAS (protest, verzoekschrift bij de politierechtbank, of besluiten voor de politierechtbank) zijn tot dusver niet te vinden op de gemeentelijke sites over GAS

Wat is daar eigenlijk tegen ?

Beschouwen we in ons strafrecht tegelijk iedere verdachte ook als een dader ? In GAS lijkt het er goed op.

Daarenboven viseert GAS in de werkelijkheid vaak een jong en/of kansarm en dus zelfonredzaam publiek, dat des te meer nood heeft aan juridische informatie en begeleiding.

Als uitsmijter: niettegenstaande de Sanctieambtenaar (als zgn. specialist terzake) voor de behandeling van hogere beroepen zelf  (‘in persoon’) naar de zitting van de politierechtbank zou kunnen trekken, sturen steden en gemeenten daar in de praktijk altijd een advocaat naar toe. Het resultaat is dat de stad die moet betalen, maar wie ongelijk krijgt een rechtsplegingsvergoeding bovenop de GAS krijgt. Ook geen zuinige justitie dus.

CONCLUSIE: GAS koppelt aan een super eenvoudige mogelijkheid tot penalisering van de overheid, een in verhouding super gebruiksonvriendelijke mogelijkheid van betwisting door de burger.

(4) De invordering, dus de c€nt€n.

GAS kreeg als verhaal, eerst applaus als een win/win-project. We winnen aan veiligheid, en de lastposten zullen er nog voor betalen ook. Niet zo eenvoudig, zoals in Antwerpen direct in de praktijk al bleek. Metropole geniën dachten dat winkeldieven met GAS afgeschrikt konden worden: alsof wie in een kledingzaak voor een merkartikel niet aan de kassa passeert, dat vervolgens braafjes zal doen aan de stadskas voor de GAS: prijs van de Naïviteit van het Jaar, want 7 op 10 niet betaald, of wat dacht u ? Daar moet je echt geen opleiding criminologie voor hebben.

Brave burgers die zich van vuilnisdag vergissen, betalen braafjes wel.

CONCLUSIE: GAS is een succes buiten het doelpubliek. Bravo !

Het inhoudelijk gevaar van GAS: GES.

GEmeentelijke Steekvlampolitiek dus. of gemeentelijke humeurwetgeving, recht uit de intiemste overtuiging van de autoritaire burgervader, aangesterkt door ook willekeurige klachten uit het kleine dienstbetoon.

Vaak de rechtstreekse vertaling van onverdraagzaamheid en wereldvreemde eigenwaan. Warrige en vage formules, waarmee de ene stad de andere besmet in een lappendeken van eigenzinnige regelnevelarij  en pseudo-penale extravagantie.

Daarenboven is er ook een patroon van wie geviseerd wordt: bij voorrang jongeren, tot de fuivende Chiro toe, en “spuwende” allochtonen eerst, vervolgens ook wie ’s avonds bij een “verhuis” dozen versleept omdat hij/zij overdag werkt.

Als het zo verder gaat (als het verschot-verbod in Mol) maakt GAS van zichzelf een zure karikatuur. Hoe beleidsmensen zonder zin voor prioriteiten en zonder humor, ons toch soms aan het lachen kunnen brengen….

CONCLUSIE: GAS dreigt een donkere olievlek te worden die een conflict met generaties en gemeenschappen weerspiegelt en aanwakkert.

De verspilling van GES

Het excellente voorbeeld is wel de ‘Black Volvo’. De super-snelle, super-uitgeruste zwart Volvo die de politie van de WestCoast of Belgium verleden jaar aankocht om als afschrikking in te zetten in de VIP actie tegen hangjongeren: Very Irritating Police. Uitdrukkelijk een PestPolitie, want ze moesten met die mooie dure Volvo de jongeren wegpesten die niet pasten in het propere straatbeeld. De mobiele variante op de “Kärcher” van Sarkozy.

Dat alles terwijl we op school en werkvloer ‘pesten’ proberen af te leren: het voorbeeld komt dus deze keer niet van de politie. Voor de rubriek #nietgoedbezig.

Een jaartje later is de ‘Black Volvo’ mooi weggepromoveerd naar een meer efficiënte bestemming in het naburig arrondissement Kortrijk om daar (terecht) ingezet te worden tegen de plaag van ramkraken en homejackings.

Tiens, dat daar niet vroeger aan gedacht werd ?

CONCLUSIE: GAS illustreert goed dat we de pedalen kwijt zijn bij het rangschikken van onze prioriteiten.

De duurzame alternatieven voor GAS

Steekvlampolitiek is de tegenpool van duurzame oplossingen. Ofwel zijn de problemen mineur, en moeten we ons minder ergeren, en er ook geen centen voor verspillen. Ofwel maken (inderdaad) vele kleine ergernissen een ‘groot’, en moet het aangepakt worden.

GAS biedt geen duurzame oplossingen, maar verspilt.

Als we vandaag in de nuchtere praktijk minder vaak in hondenpoep trappen dan jaren geleden, is dat allicht meer te wijten aan bewustwording over ‘a dog for life’, en omgaan met onze huisdieren. Als er minder zwerfvuil is (maar we ons over de restanten erger ergeren) is dat omdat we meer respect bijgebracht zijn voor het milieu. Als loeiende fuiven afgekeurd worden, is dat om de blijvende zorg voor suizende oren van wie er aan deel neemt, niet enkel voor de toevallige buren.

Net zoals de BOB-campagne en Responsible Young Drivers meer bijbrachten voor de verkeersveiligheid dan eender welk knutselwerk aan de tarieven van verkeersboetes.

De nieuwe nabijheidsrechter.

Justitie verandert soms geruisloos zonder hervorming. De daling in verkeersongevallen leidde tot minder werk voor parketten en politierechtbanken (link naar DS 29 05 2012 hier). De parkeerboetes zijn allemaal al bijna afgevoerd naar de vredegerechten via de burgerlijke invordering van o.a.parkeerretributies, uitgereikt via private parkeerbedrijven.

De arrondissementele politierechtbanken krijgen hier ruimte vrij en een nieuwe kans voor een gedecentraliseerde aanpak van de nieuwe noden.

Laat justitie dus naar de burger gaan, in plaats op een verre troon te blijven wachten. Een deel van het probleem van justitie is afstand, en dat reflecteert zich in vervreemding, onbegrip  en onverschilligheid. De maatschappelijke kostprijs daarvan is massaal. Ga terug in de kantons zetelen, en zelfs binnen in de kantons, in de gemeenten, of zelfs (probleem-)wijken, een beetje zoals dit ook met kiesbureaus gebeurt (en ... kerken). Willen we niet, of durven we niet ?

Zoals wijlen professor Koen Raes bepleitte (in ‘Rechtspreken vanuit een zorgzaamheidsperspectief’, bijdrage in het Afscheidsbundel ‘Kiezen tussen recht en rechtvaardigheid’ van vrederechter Freddy Evers – link hier) zou dit “hun gezag en herkenbaarheid verhogen, en het vertrouwen dat erin gesteld wordt, versterken. Het is vreemd dat met dit voor politieke organen heeft ingezien – men denke bv. aan de districtsraden of de lokale hoorzittingen op gemeentelijk vlak – maar niet voor gerechtelijke organen. Dat zou het zorgzaamheidsperspectief nochtans ongetwijfeld meer kansen geven”.

Gemeenten, en zelfs wijken, beschikken  over voldoende infrastructuur om ‘reizende politierechters’ toe te laten hun job dichter bij de pijnpunten uit te oefenen.

De griffies van de de vredegerechten (die kantonnaal ingeplant bleven) kunnen dienst doen als aanspreekpunt voor inzage dossiers, afschriften en aantekenen hoger beroep.

Veel publieke gebouwen worden ondermaats benut, dus eigenlijk is dat bijna een ‘gratis’-verhaal. En waarom zou niet in de vooravond kunnen gezeteld worden, of op zaterdag ? Alvast praktischer en realistischer dan de Night Courts die Open VLD begin 2010 voorstelde (link hier).En maatschappelijk goedkoper want nauwelijks nog werkverlet.

Meerwaarde voor de burger die opgeroepen wordt, voor zijn verdediging.

Op zaterdag zetelen, bespaart voor alle burgers een pak werkverlet. Werkverlet is niet alleen duur, maar ook riskant, want werkgevers doen er wrevelig over. Zaterdag is ook discreter voor wie met een rode kaart opgeroepen wordt.

Dit zal vooreerst resulteren in een grotere aanwezigheid van de opgeroepenen, die anders naar de verre arrondissementele zetel wel hun kat zouden sturen.

Meer opgeroepenen ‘in persoon’ op de zitting betekent ook een betere mogelijkheid tot communicatie voor de rechter, en overleg met de opgeroepene: dat vertaalt zich ook in een beter onderzocht proces, en een gevoelsmatig meer aanvaarde straf dan bij verstek als een ‘ver-van-mijn-bed-show’. Meer overleg met wie iets mispeuterd heeft, zal ook leiden tot een persoonlijker op het lijf geschreven maatregel.

Meerwaarde voor het slachtoffer met een schadeclaim.

Lokale rechtbanken, zonder verplaatsingen naar een arrondissementele hoofdzetel, met (dure) parkeerproblemen, zijn evenzeer goedkoper voor wie al schade geleden heeft. Bij uitstek dié verdient dat hij/zij geen extra kosten zou moeten maken om kleine schadevergoedingen aan te kunnen kaarten.

Denk maar aan de ergernis van wie als slachtoffer “uit de provincie” naar de hoofdplaats moet rijden, en na uren wachten, zijn zaak wel behandeld ziet, maar ook een parkeerbon op de voorruit vindt: dan kun je zo ook wel bezig blijven.

Als slachtoffer in persoonlijke aanwezigheid van de dader excuses aangeboden krijgen, en vergoed worden, doet ook veel meer ‘deugd’ dan in de hoek van een krant de straf te lezen ? Het is ook van onschatbare waarde voor de intermenselijke relaties, en dus voor onze samenleving, want daar gaat het tenslotte om.

Meerwaarde als maatschappelijk gebeuren.

Die grotere en persoonlijke betrokkenheid van dader en slachtoffer werkt aanstekelijk, en als een lokale tam-tam, over de aanpak. Dit betekent ook een pedagogisch affect, waarop ook de (lokale) pers goed kan inspelen. Eigenlijk een beetje de P.R. die politierechter Peter D’hondt op zich neemt.

Justitie is dan niet meer een ‘ver en vreemd verhaal’, maar een lokaal theater, beter toegankelijk voor direct betrokken buurtbewoners, die - zoals nu na een zitting van de vrederechter - spontaan de boodschap zullen uitdragen dat er inderdaad “iets aan gedaan is”. Dat verhelpt aan het ontmoedigend gevoel van machteloosheid en onveiligheid, en herstelt ons teer maatschappelijk weefsel dat alle politici beweren te koesteren.

Meerwaarde van een lokaal Openbaar Ministerie.

Als het ‘Openbaar Ministerie’ daar dan niet door een verre parketmagistraat waargenomen wordt, maar door een lokale politiecommissaris, kent die de plaatselijke pappenheimers, en die laatsten kennen anderzijds de politiediensten wel. Op de zitting is dat dan geen theorie meer, maar herkenbare approach van politiemensen die het terrein kennen, steeds onder de controle van een rechter. Ook de follow-up na de straf kan met een eenvoudige dienstnota intern in de politiediensten snel georganiseerd worden, zonder verloren te raken in lange hiërarchische en administratieve omwegen.

Meerwaarde voor de job van rechter.

Daarenboven zou een aanpak via dialoog, van politierechters opnieuw een beetje meer ‘vrederechters’ kunnen maken: in een vredegerecht betekent ‘minnelijke schikking’ geen boete, maar een oproeping voor een gesprek, en een uitnodiging tot een akkoord. Hoe dichter rechters bij de burgers zitten, hoe beter ze kunnen luisteren en dialogeren.

Veel conflicten tussen buren kunnen via rechterlijke bemiddeling opgelost worden, zonder dat daar centen aan te pas moeten komen. Levenskwaliteit bied je ook aan mensen door hen te leren met elkaar om te gaan, maar dan moet justitie ook zelf met mensen om leren gaan. Dat moet niet altijd door hen te treffen in hun portemonnee, want – zoals Antwerps stadsdichter Bernard Dewulf in DS Weekblad vandaag repliceert aan #BDW – minstens 1 op 10 Vlamingen heeft die toch niet. Justitie mag mensen niet dieper in de armoede duwen, en al te vaak is dat nochtans het eerste effect. Op die manier creëren we probleem-abonnementen, in plaats van menswaardige oplossingen.

De lokale politierechtbank zal dus, net als een vredegerecht, een positief 2-sporenbeleid moeten voeren. Niet dat van de klassenjustitie of Afkoopju$titie, maar van de ‘zorgzame justitie’, die kan procederen, maar ook kan verzoenen. Je kunt er dus opgeroepen worden in minnelijke schikking, ofwel voor een straf, en in beide gevallen kan meteen ook de schadevergoeding van het slachtoffer aan bod komen. Zonder zware procedure, en zoals vaak bij vrederechters, ook meestal zonder advocaten.

De juridische bijstand door advocaten voor minvermogenden, kan evengoed lokaal geregeld worden (zoals in Roeselare, link hier) via een wekelijkse permanentie van de eerste- (en tweede-)lijnsbijstand.

Tot slot, mijn oude pleidooi dat des te beter past in die eyeball-to-eyeball-justitie van bv. ook een gemeentezaaltje (rechtbanken zijn soms wel slechter gehuisvest), waarin rechters meteen letterlijk dichter bij de burger zouden zetelen. Dat (vrede-en) politierechters er eindelijk zonder toga zouden zetelen (link hier), want de toga maakt de rechter niet. Rechter word je overigens nooit, zonder eerst dichtbij te luisteren.

(*) Ges is in het West-Vlaams ook gras, maar zelfs gras maai je nooit echt gratis. Schapen scheren rendeert wel. Bij GAS is ‘gratis scheren’ de illusie. Klik hier naar de link voor juridisch West-Vlams.

Photo of the day:

GAS nu ook voor parkeerovertredingen ? Dat wordt veel lichtblauw op straat !

Press of the day:

2012 06 02 ‘GAS - boetes fors uitgebreid’ (DS)

2012 06 02 ‘Sinterklaas riskeert geen GAS, kapoentjes wel’ (Opinie Chiro in DS)

2012 05 30 ‘Liga voor de Mensenrechten naar Raad van State tegen GAS’ (DS)

2012 05 30 ‘Wildgroei aan administratieve sancties ?’ (J.Nolf op Radio 1 Peeters en Pichal)

2012 05 29 ‘Voor Justitie, kassa 2’ (Opinie J. Nolf op VRT De Redactie)

2012 05 29 ‘Verboden vruchten’ (Opinie Bart De Wever in DS)

2012 05 26 ‘Gemeenten moeten niet voor rechter spelen’ (interview J. Nolf in Het Nieuwsblad)

2012 05 22 ‘GAS terugnemen graag’ (Opinie J. Nolf De Standaard)

2012 05 22 ‘Vive le Québec libre !’ (Opinie VRT De Redactie over GAS en betogingsverbod)

2012 05 28 ‘Des centaines de juristes en toge manifstent contre la loi 78’ (La Presse)

2012 05 26 ‘GAS: verboden mensen te laten schrikken in Mol” (GvA)

2012 05 25 ‘Les étudiants québécois attaquent en justice la loi spéciale 78’ (Le Monde)

2012 05 22 ‘Naar alternatieven voor de GAS praktijk’ (Interstedelijke coalitie voor ‘het recht op de stad’ in Kifkif.be

2012 05 18 ‘Projet de loi 78: des atteintes injustifiées aux libertés fondamentales, selon le Barreau’ (Le Devoir, Québec)

2012 05 18 ‘Overlastboetes zijn geen pestboetes’ (VVSG in DS)

You Tubes of the Day:

#Classe : Quebec student strike

‘Les mauvais jours finiront’- harangue d’Oswald Baudot, substitut du procureur de la République à Marseille 1974

Met dank aan Pierre Lefranc van ‘Magistratuur & Maatschappij’ voor de inspiratie.

3 Quotes of the day:

“(...) Ik geloof even stellig als u het blijkbaar niet gelooft dat ons ‘ware geloof’ NIET ‘meer dan ooit’ in de portemonnee schuilt. Waarin het dan wel schuilt, vraag ik me dagelijks opnieuw af. Mijn twijfel maakt mij tot mens.(...)”

Antwerpse stadsdichter Bernard Dewulf in DS Weekblad 02 06 2012

“Ik zou (Angela Merkel) ook zeggen dat Duitsland altijd ‘nein’ zegt (...). De Duitsers treden op als politieagenten, die zwaaien met sancties hier en sancties daar. Behalve discipline heeft een muntunie ook solidariteit nodig. Met discipline alleen zal de eurozone verder ontrafelen”.

Professor Paul De Grauwe in De Tijd 02 06 2012

“Ik behoor tot de generatie die niet geleerd heeft om haar gevoelens te uiten. Bij mijn zonen lukt dat wel, maar ik merk dat heel wat jongeren dat nog altijd niet kunnen. Dat is bijzonder jammer. De hoge zelfmoordcijfers, die in West-Vlaanderen nog hoger zijn dan in de rest van Vlaanderen, lijken daar ook op te wijzen. (...) Dat is toch een groot probleem, waar we met z’n allen eens die over moeten nadenken”

Minister Geert Bourgeois in DS 02 06 2012

Poem of the day:

“ Neutralité cet instant

comme un centre égalisant un peu

jusqu’à rien ce que je connaissais encore

et ce que je connaissais déja

Non le noeud mais le nu

entre les atteintes de l’avenir

et les costumes du passé

seulement instant cette absence

...

Afzijdigheid dit ogenblik

als een middelpunt dat

wat ik nog kende

en wat ik reeds ken

een beetje in evenwicht brengt

Niet het kluwen maar het naakte

tussen de inbreuken van de toekomst

en de vermommingen van het verleden

dit ogenblik enkel afwezigheid”

Christian Dotremont, ‘Chronique’ (uit ‘Ceci n’est pas une poésie’, Een Belgisch-Franstalige Anthologie belge francophone’ van Barnard, Dirkx & Lambersy (Atlas 2005)