Blader hier verder voor een knipoog naar:

- PEEGIE: HET ROESELAARS JURIDISCH WOORDENBOEK

- CICERO: DE POPULAIRSTE LATIJNSE RECHTSSPREUKEN IN HET WEST-VLAAMS VERTAALD

- RAMBO: HOE JE HET BETER niét ZEGT OF DOET

- NEMO: ANONIEME TAALPARELTJES UIT HET VREDEGERECHT, ONZE ‘BEST OF’.....

CALIMERO: DE EXCUUS-CULTUUR...

Iets meer dan een decennium geleden schreef de rechtssocioloog Luc Huyse ‘De opmars van de Calimero’s’, een kleine paperback over de grote bocht rond verantwoordelijkheid. Dan wordt liefst de overheid de oorzaak van al wat fout gelopen is, want nooit aanvaardt nog iemand de verklaring in de eigen achtertuin.

Hij citeert ook professor Marc Hooghe (‘Het witte ongenoegen’, p. 142):”De mondige burger is vaak ook een onredelijke burger, omdat hij het fundamentele onderscheid niet ziet tussen het privé-leven en het openbare leven. In het privé-leven kan men zich laten leiden door plotse emoties en snelle beslissingen. Het openbare leven is noodgedwongen gebonden aan regels, juist om ons te beschermen tegen de willekeur van de machthebbers”.

Huyse heeft het over de “sluipende verruiming van de slachtoffer-rol” en een “diep gevoelen van onzekerheid”: “De oorzaak van al die angst zit in ontwikkelingen die te maken hebben met de metamorfose die de samenleving momenteel ondergaat. Want er is een verzwakking van het sociale weefsel in gebieden als het gezin, de buurt, de arbeidsplaats. En de ontmanteling van grenzen veroorzaakt angst voor al dat vreemde dat bij ons aanspoelt. Veel van die, ja existentiële onrust, wordt als het ware geprojecteerd op justitie. De illusie is gegroeid dat het gerecht zowat alles regelen kan, ook en misschien vooral daar waar gezin en opvoeding hebben gefaald.” (Huyse p. 121).

Anno 2010 maakt zulks dat rechters dus bijna “daders” worden, want ze kunnen de (te) hooggespannen verwachtingen niet inlossen.

Calimero’s “gedijen goed in een excuus-cultuur”. (Huyse, p. 35).